Nightmare

Sessizliğin geçen 3. saati 21.dakikası ve an itabiryle 36 saniyesiydi... 37 ...38 ...39 ...40 .
Ancak ikimizde sessizliğe and içmiş gibi susuyorduk . İçinden ağladığını kendine zarar verdiğini , duygularını incittiğini biliyordum . Hakkıydı .

Kabusum derdim ona ... Kabusumdu o benim ... kimine göre kötü kimine göre bu berbat bir anlamdı . Ama o benim kabusumdu. Benim için iyi anlam barındıran yeşilin ortasında kalmış , kumral saçlı küçük bir kızdı...

Kalbimin ortasına karabasan gibi çökmüştü ve bir daha beni asla bırakmamıştı . Üzerimde yarattığı sarhoşluğu hiç bitmeksizin 7/24 devam ediyordu .

Ağladığını görebiliyordum. Bana doğru hafifçe yaklaştı ve sadece tek bir soru sordu.

" Neden ? "

Nedenlerin karşılığını vermek hiç bu kadar zor olmamıştı, onun yeşillerine bakarken Doğruyu söylemek onun canını acıtmak gibiydi. Öncekinde de sustuğum gibi sustum ...

Yerden kalktı ve yeşil gözlerini silerek bana bir kaç adım attı ve dibimde durdu . Kucağımda olan ellerimi sakinle çözdü ve kucağıma oturmak için yer edindi omuzuma yaslanmadan kulağıma bir kez daha fısıldadı...

" senin hep kabusun olacağım ... "