Bizi Unuttun Mu?

"Acı..." diye geçirdi aklından, "Hissedilmesi en ağır, en yorucu duygu acıdır. Hele bir de kendine acıyorsan tamam, her şey iyice boka sarmaya başlamış demektir çünkü acı, geçtiğini sandığın bir anda nefrete evriliverir ve saniyede kaç hızla evrildiğini ölçemeyeceğin kadar çabuk gerçekleşir bu. Öyle ki ışıktan da hızlıdır, hiçbir saat tutamaz o evrilmenin hızını, hiçbir göz yakalayamaz... Sonra bir bakmışsın nefretin oklarını da kendine yöneltmişsin, bedeninden, ruhundan hatta aklının en ucuna gelen düşünceden de nefret etmeye başlamışsın... Sonra bunu da bir anda fark edince yine acımaya başlarsın kendine, acı tekrar nefrete evrilir, nefret tekrar acıya... Bu böyle sürüp giden bir kısır döngü olmuştur artık. Döngünün tam ortasında kalan seni ise ölümden başka bir şey kurtaramaz. Azrail gelip canını alana kadar tüm acziyetinle bu acı ve nefret karışımı duyguyu hissedersin kalbine çöreklenen koca korkuyla. Hatta zamanı gelir o korku da döngüye katılır, alev alev yakar kavurur içini, hangi dereden su içsen de söndüremezsin o yangını."

Güneş işte tüm bu duyguları "kusmuk" olarak nitelendiriyordu. Fakat bu kusmuk, sarhoş bir bünyenin vücudundan attığı tek bir sıvı değildi. Dünden yenilmiş yemekler, yemeklerin üzerine içilmiş içecekler, tatlılar, gün içinde mideye inen her şeyin bir anda kötü bir kokuyla dolup taşması gibiydi. İğrençti, insanın bir yüzünü değil korkularının sebep olduğu yaraları da ekşitiyor ve sonunda acı bir tat bırakıyordu. "Kusmuk" denen bu duygunun fiziki boyutu dahi Güneş'in içindeki o kısır döngüye sahip gibiydi. Korku, acı ve nefret yine birbirine evriliyor ve bu defa arada kalan şey tamamiyle Güneş değil, bilinci oluyordu. Bu iğrenç duygunun esareti altındayken bilinçsizce davrandığı çok olmuştu. Fakat bir türlü söküp atamıyordu da içinden...