Δύο μικροί αγγέλοι.. (Υπό Επιμέλεια)

Το λευκό δαντελενιο της φουστανακι, ειχε λερωθεί από τις λάσπες.
Ήταν συνήθεια όμως...
Πάντα έλεγε στη μητέρα της να μη τα φοράει για να βγει να παίξει...
Έσφιξε τη δεξιά της παλάμη , γύρισε το κεφάλι και του χαμογέλασε.
Έπειτα έσφιξε την αριστερή παλάμη, χάρισε ένα ακόμα χαμόγελο και γύρισε προς τον ουρανό.

Ήταν ξαπλωμένη ανάμεσα τους .
Λαχανιασμενη από το κυνηγητό και χαρούμενη. Κρατούσε στις χούφτες της τα χερια τους και χαμογελούσε.

Τρία μικρά παιδιά που μεγάλωναν μαζί...
Πολλά τους ένωναν και άλλα τόσα τους χώριζαν...
Διαφορετικές ζωές...
Οικονομική κατάσταση...
Ενδιαφέροντα...
Τρόπος ζωής...

Μα ένα πράγμα είχαν κοινό...
Τη δυνατή φιλία και αγάπη μεταξύ τους...
Πόσο αντέχει όμως άραγε ένας τέτοιος δεσμός με το πέρασμα του χρόνου;
Πόση δύναμη χρειάζεται για να κρατήσεις τα όρια;

All rights reserved © Ζέτα Ορφανού
Απαγορεύεται κάθε αντιγραφή, αναδημοσίευση και αναδιανομή χωρίς τη γραπτή άδεια