YANGIN FIRTINASI

Daha küçücük bir çocukken sırtıma benden daha büyük ve ağır yükler koymaya başladılar.

Sandılar ki taşıyabilirim.

Fakat hiçbiri görmüyordu ki ben o ağırlıkların altında ezilerek parçalanıyordum.

Önce babam gitti, onunla beraber elim ayağım. Sonra annem uzaklaştı benden, soğudum oldum bir duvar. Şimdi de kardeşim gitmek istiyor ve ben elinden tutamıyordum.

Eğer o giderse benden pek bir şey kalmazdı.

Sonra ise kardeşim gitmek isterken, farketmeden annem bana yakınlaştı.

Sevindim. Çünkü annem baba yakınlaşmaya başladı. Ya o gün benim saçımı okşadı. Sıcacık dudakları yanağımı süsledi.

Sandım ki kanatlarım oldu ve ben uçuyorum.

Fakat bilmiyordum ki uçtuğum yerin asıl adı uçurumdu. Ve hiçbir zaman bilemeyecektim ki; tam uçuruma denk geldiğimde kanatlarım benden çıkacak ve beni uçuruma fırlatacak.

Fakat tam o anda tutunacaktı gözlerim buz dağını andıran sıcacık gözlere. Sıcacık masmavi gözlere. Beni dağlayan ama aynı anda beni var eden gözler..

❝O benim kalp yanılgım olması gerekirken meğerse çoktan kalp yangınım olmuş.❞

(+18 Ağır şiddet ve yetişkin içerik bulunmaktadır!)