♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤
Bir yanda hasta kardeşini iyleştirmek isteyen bir abla, Damla Güçlü...
Bir yanda sevdiğini zannetiği o kadının kendisini sevmemesini kendine yediremeyen, hırsını Aşk zanneden bir adam, Dolunay Kara...
♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤
Onların aşkı kendi aralarındaki bir oyundu taki doğru bilinen yanlışlar ortaya çıkana kadar....
Seviyorum...
Seviyorum meğersem sevmediğimi zannettiğim kadını deli gibi seviyorum.
"SEVİYORUM LAN ONU. KENDİ ELLERİMLE İTTİĞİM KADINI DELİ GİBİ SEVİYORUM AMA KAYBETTİM, DELİ GİBİ SEVDİĞİM KADINI KAYBETTİM BEN"
sadece o duysun diye değil tüm İstanbul duysun diye o karanlık gecede haykirdim onu sevdigimi fakat ne tüm İstanbul ne de o duydu benim onu deli gibi sevdiğimi...
Fakat bilmediği birşey vardı Dolunayın deli gibi sevdiği kadın ondan hiç gitmemişti ki, gidememişti. Hep sol Yanındaydı, nefes kadar yakınındaydı onun... Hem birkere ruhuna işlemişti onun nasıl gidebilirdi ki.
Sadece bir tiyatro perdesinin kapanmasıydı onların ayrılığı.
İki insan gerçekten birbirlerini kalpten severse elbet birgün yolları ayrılsa bile o yollar yine birbirlerine çıkar, yine bulurlar birbirlerini taki o çağresi olmayan ölüm ayırana dek...
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."