SESSİZ

Gece'nin karanlığında kendi sessizliğinden başka bir şey duyamaz olmuştu. Sessizliğin yoldaşlığı ise her ne kadar kabul etmek istemese de mahkum olduğu en acı gerçekti. Ölümden korkmazdı elbet ama bu kadar yakındayken hissettiği o endişe kırıntıları da neydi? Kendi için mi? Bilinmez.

Ya Gölge? Sessizliğinde şeytanlığıyla defalarca boğduğu, boğulduğu o çocuk gizemi ve soğuk nefesi ile engel olamaz mıydı ölüme? Kelimelerle anlatamayacak kadar yorgunken kendini zorlayıp kalan tüm enerjisi ile söylediği o son sözler, gerçekte ne kadar gerçekti?

Düşünülmemesi gerekilen o düşünceler bu kadar vakit alamaz, zamandan çalamazdı. Halbuki ne kadar da acımasızdı. Her düşüncesi, her sözü, her yumruğu, her bakışı, her adımı, her hareketi adeta ölümü andırıyordu. Ne çakı, ne neşter ne bıçak ne de jilet kesemezdi, alamazdı ondan o farklı zamanlarda farklı acılarla karşısına çıkan lanet geçmişini.

O sözünü tutmuştu. Benliğini kaybetmemiş, ölen kişilere mümkün olduğu kadar soğuk, ölmesi gerekenlere ise elinden geldiğince acımasız davranmıştı. O şeytandı. Ve uyanmamalıydı. Uyanıkken aldığı nefesler herkese zarardı.

Oysa hissedemediği hisleri, hissetme arzusuyla dolup taşıyordu. Hissetmek istediği ama hissiz olmanın verdiği bombokluğun farklı tonlarıyla aldığı o son nefes, nefes olmaktan çıkacaktı ve ölüm hiç bu kadar yakında olmamıştı.

"Siyah bütün kusurları gizler, tıpkı gece gibi..."