K A M E L Y A Ç İ Ç E Ğ İ

Kayboldun, kaybettim seni.
Yıllar sonra küçücük mezarını önüme sürdüler. Ben büyüdüm de, sen hep ufacık kalmışsın Çocuk adamım.
Günlerce, haftalarca, aylarca cebime sıkıştırdığım bir avuç toprağına sığındım. Unut dediler, görmezden gel dediler, yok say bile dediler.
Seni tatmamış olanlar, senden gelecek olan acıya razı oluşumu anlayamazlardı elbette. Yine kara kış kapımı çalar oldu.
Kardan adamların huzuru bozuk, çam ağaçlarının boyunları bükük sen yoksun diye. Etlerinden, kokundan, üşümeyeyim diye bana bıraktığın hatırları hırka olarak üzerime işledim. Gözlerini anımsatan denizleri kendime düş, seninle yürüdüğümüz ıssız sokakları ev,
yüreğimin tam ortasına bıraktığın sensizliğin acısını kendime yorgan eyledim.

Hani Gökyüzü'm derdin ya bana hep,
Gökyüzüne küstüm artık ben sonsuza dek...

__&__

Tozlu hatıralardan sıyrılamayan bir kız.
Geçmişte kaybolan bir çocuk.
Çığlık çığlığa boş kalan bir kamelya.
Gitikçe yanlızlaşıp, sessizleşen bir yetimhane.
Boynu bükük büyüyen bedenler,
Solmuş, yarım kalmış kesik hayaller.

Soğuk kış günü kapısını çalan bi aşk.
Kafasındaki şeytanla yaşayan bi gizemli.
Kaderin katilleştirdiği bir grup insan.
Liderlik edendir onlara gizemli olan adam.

Aşk mı, vahşet mi,
yoksa gizemli olan adamın kafasındaki şeytanın arzuları mı kazacanacaktı?