Hadisler Peygamber Efendimiz'in hayatından bilgiler Dini hikâyeler Kıssalar

HAZAN AVCI VE ARAF KARADAĞ Hazan 10 yaşında ailesini kaybeder ve abisiyle beraber babaannesiyle kalırlar. Yanlızlığın ve kimsesizliğin mahkumu olan Hazan'ı çok heyecanlı şeyler bekler... Araf Karadağ bir mafyadır ve oda anne ve babasını kaybeder,ona sahip çıkan babasının arkadaşı olan emin yıldırım onu hem babasının ve annesinin intikamını almak için büyütür hemde ona baba olur,ama Hazan'nın karşısına çıkarak onunda hayatı değişir...

Bu kitap aşık bir erkeğin ağzındandır. Eren ve Melek'in hikayesi. Tanıtım için kitaba göz atmanızı isterim. Mübrem : vazgeçilmez olan, acele yapılması lüzumlu bulunan.

Aileleri çok iyi anlaşan dost ama ya çocuklar anlaşamıyor ise. Ayben'in Yaman'a karşı olan hisleri. Fakat Yaman'ın Ayben'e karşı hiç bir hissi olmaması. Üniversite için ayrılıp yedi yıl sonra karşılaştıklarında ise işler tersine döner. Yaman'ın Ayben'e karşı hisseleri, Ayben'in Yaman'a karşı olmayan hisleri. Bu sefer işler farklı. Başrol erkek değil de ikinci erkek seçilirse neler olur? Ezberlerin dışında bir kitap. "Hatırlatırım çocukken sende böyle davranıyordun. Şimdi ben böyle davranınca mı şikayetçi oluyorsun? Hoşuna gitmedi mi davrandığın gibi davrandığım için?" "Gitmiyor. Çünkü sen bu değilsin." . . . "Alparslan yapma, bu kadar iltifat etme." "Ama sen tam iltifat edilecek bir kadınsın."

"Ben aptal değilim Poyraz. Aramızda ki çekimin de farkındayım. Ama bir şeyler eksik anlıyor musun? Bir şeyler yanlış gidiyor. Ben seni anlayamıyorum. Tuhafsın. Bana net bir şekilde yaklaşmıyorsun ve sen böyle yapınca ben arafta kalıyorum." Sağ eliyle yüzümü avcunun içine aldı. Yeşilleri elalarımla buluştu. "Bize bir şans ver, Frezya." gözleri yüzümü tarıyordu. Vereceğim tepkiyi bekliyordu. "Bir asker için vatanı ne demek bilir misin, Frezya? İşte sen benim vatanımsın.." Dolu gözlerimden bir damla firar etti boşluğa. Yaklaştı ve fısıldadı. "Öpebilir miyim?" Başlangıç Tarihi: 20 Kasım, 2021

Yağmur pencereyi delercesine çok yağıyordu. Sanki kızın dökemediği yaşları o döküyordu. Böyle olmasını istemiyordu. Hayallerinde hep mutluydu fakat bunun bir hayal olmadığını biliyordu bu yüzden canı çok yanıyordu. Ortada bir bebek , bir hayat , bir nefes vardı ve onun varlığından hiç haberi olmayan bir baba. Kapana sıkışmıştı, nereye gideceğini bilmiyordu. Yaşamak istemiyordu ama onu hayata tutan dair değerlileri vardı .Kardeşim dedikleri dostu.Kardeşinden haber bekliyordu bu sefer iyi şeylerin olması için dua ediyordu. Camdan dışarı baktığında onun geldiğini gördü. Ne olur iyi haber olsun diye diye kapıyı açtı ama beklediği yüz bu değildi. "Gamze.... Ne oldu?" "Ferda ... yetişemedim affet ." "Gitti mi ?... artık burada yok." "Ben hepsi benim yüzümden biraz daha hızlı olsaydım". "Hayır hayır senin yüzünden değil belki böylesi daha iyidir. Öğrenip istememesi daha kötü olurdu böyle daha iyi böyle daha ..." "Ferda ne olur böyle yapma" Böylesi daha iyidir. Canı yanıyordu, dışarıdan başka görünse de içten içe gitmesin diye çığlık atan bir tarafı vardı. Keşke ..... #2 Yalanlar içinde

Ama ben, ilk pişimi ona yapmıştım; ilk onun yüzünden kolumu yakmıştım fakat o, hıçkıra hıçkıra ağladığım mutfakta sadece pişilere dikkat kesilip tüm tepsiyi odasında yemişti. İlk ona akrostiş şiir yazmıştım da o, şiiri hiç okumamış sadece N harfini ters yazdığım için dalga geçmişti. Gerçi sonra öğretmenim şiiri yakalamıştı da öğrenme güçlüğümün olduğunu öğrenmiştik bu vesileyle. Yani ben, onun burnu olsam kaşımaz; parmağı olsam kullanmazdı. "Öyle fenayım ki." dedi nefesi dudaklarıma çarparken. "Hep sana bakınca fenayım, hep seni görünce fenayım. Sana dokununca fenayım, sana yaklaşınca fenayım. Dudağın dudağıma deyince fenayım. Ben fenayım la Melek, sen benim cehennemim olsan cayır cayır da yanarım."

"Bazen düşünmüyor değildim. Acaba hatırlamadığım anılarımda, babama karşı yaptığım bir hata mı vardı? Benden bu kadar nefret etmesinin sebebi bu muydu? Peki ama babalar kızlarını her ne olursa olsun çok sevmez miydi? Hani babalar kahramandı? Benimki niye cellatım olmuştu?" Küçük yaştayken vefat eden annesinin ardından hafızasını kaybeden Mahinur, yıllarca hatırlamadığı geçmişle büyür. Annesinin ölümünden sonra İtalya'ya gönderilmiş fakat hayat onu yeniden Türkiye'ye getirmiştir. Belki de kaderi olan Alparslan'dı onun Türkiye'ye dönmesini sağlayan...

30 in #GENERAL FICTION 28.11.16 *Kitap oldu* Genç kız elindeki kolileri güçlükle taşırken kendisi yaşlarında esmer bir kız ona yaklaştı. "Merhaba, Oya ben. Mahallemize hoş geldin! Anlaşılan yalnızsın?" Anlayışla başını salladı genç kadın. "Memnun oldum Oya. Mahalleniz çok güzelmiş, tıpkı adı gibi," diye mırıldandı kız. Oya içtenlikle gülümsedi. "Merak etme yakında yalnız kalmazsın." Genç kadın şaşırdı. "Neden?" "Çünkü çok eski bir rivayete göre âşıklar mahallesinde oturan hiç kimse bekar olmazmış. Ya mutlu bir evliliği olurmuş yada birbirine âşık, sevgililer. Buraya gelen bütün bekarlar en geç iki seneye evlenmişler. Benim de sevgilim var mesela. Yakında seninde olur. " Böyle şey mi olurdu? Herhalde saçmalıyor diye düşündü genç kadın. "Saçmaladığımı düşünüyorsun değil mi?" Kız, acaba sesli mi düşündüm, diye geçirdi aklından. "O zaman önce kolileri yerleştirmene yardım edeyim sonra da bana geçip yemek yiyelim ve sana birkaç şey anlatayım, tamam mı?" Olumlu anlamda kafasını salladı genç kadın. "Bu arada adın neydi?" Doğru ya, adını söylemeyi unutmuştu. Bu kızın neşesi oldukça bulaşıcıydı. "Adım, Cennet."

Üniversiteye yeni geçen bir genç kız, lisedeki arkadaşlarıyla buluşacağı gün onu buluyor. Ama o sadece bir arkadaş değil. Hayatının aşkı. Birbirlerine kelebek hissi yaşatan iki aşık. Onlar bir olmayı seçti. Onlar sadık olmayı seçti. Onlar birbirini seçti. Onlar aşk olmayı seçti. Aslında onlar seçmedi, içinden geleni yaptı. Onlar güzellikle yaptı. Onlar başardı. Ada ve Eymen başardı.