Geçmişten Kalan Parmak İzleri

!YETİŞKİN İÇERİK İÇERMEKTEDİR!
...

"Seni ne ilgilendirir Uras, ne hakla!?"

"İzimsin kızım!" Debelenmelerim sonucu ayaklandığımda durmadı, oda karşımda dikildi ve hızla parmaklarını koluma sardı, sıkmıyordu ama tutuşu sertti. Kolumdan çekerek kendine yaklaştırdığında bedeniyle bütünleşmiştim. Burnunun dibinde olduğumdan dolayı kasılan çenesini ve neredeyse harlanmak üzere olan harelerini yakından seçebiliyordum.

"İzel gebertirim!" Ölüm kokan nefesi yüzüme vuruyordu. "Bırak birine gitmeyi, yoldan geçerken sana dokunan birini bile kana boğarım ben!"

"Neyim olarak yaparsın bunu, onu da söylesene!" Ürkütmüştü beni, bana bir şey yapmayacağını biliyordum ve sanırım bu yüzden kendime gelmişte olsam onu kışkırtmaktan geri kalmadım.

"Beni kışkırtma!"

"Kışkırtma değil, gerçekler Karaca. Alışacaksın." Durmadım, karşımda ki adam zaten kıskançlıktan kendini kaybetmek üzereyken ben onunla oynamaya devam ettim. "Gencim güzelim. Hazır değildim ama bir gün birinin olmayacağını mı düşünüyorsun?"

"Olmayacak!" Bağırışı artık bütün kulübeyi saracak türdendi. Arkasını döndü bana, elleri ensesini sararken öfkesi dışarı çıkmak için çırpınıyordu.

"Ömür boyunca tek yaşamayacağım Uras."

"İzel siker atarım!"
...

Alin çekildiği oyunun içinde gördükleriyle Karan'ı terk etmeye kalkar, Uras hamile kardeşini yalnız başına gönderemeyeceği için peşinden gitmek zorunda kalır ama Uras'ın nişanlısı İzel onun bu ani kayboluşuyla yalnız başına kalır. İzel ve Karan geride bırakılmışlıklarıyla yaşamaya gayret ederken, acılarını örtmeye çalışırken onların yıllar sonra tekrar döneceğini hesaba katamamışlardır.

Geldiklerinde ise hiç bir şeyin bıraktıkları gibi olmadığını göreceklerdir, yaşlanmış sevgileri hariç.