Heycagâh: Efsunun Külleri

Dudakları dudaklarımın üzerindeki baskısına son verip boynuma yönelirken "Senin yangının benim Efsun" dedi. Söyledikleriyle içim ürperirken küllerimin ona karışmasını umut ettim.

Bir muharebe meydanının ortasında yapayalnız kalmıştım. Korkuyordum çünkü ateşkes olmayacağını içten içe biliyordum. Korkak gözlerimle karşımdaki cesur adama baktım. Koskoca savaş alanında sadece ikimiz mi kalmıştık? Adamın göğsüne her yatışımda belirli bir ritimle atan o güzel kalp atışları sanki yine benliğimin içinde barınıp, kulaklarımda uğulduyordu.
''Senin savaşın yeni başlıyor. Hadi savaş benimle ya da öl''
''Ben kendimle savaşırım ama seninle savaşamam biliyorsun. Benim tek silahım duygularım. Sadece seni sevebilirim.''
''Senin silahını sana doğrultmamdan korkmuyor musun?''
''Artık korkmuyorum'' diyebildim. Birbirimize çok uzaktık ama elini uzatsa hemen koşup o sıcak elini tutabilirdim.
Birbirimize arkamızı dönüp o savaş alanından ayrıldık.