"Πόσα χρόνια σου έδωσαν;" με ρώτησε με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Υπέθεσα ότι γι αυτόν υπήρχε όντως λόγος να χαμογελάει. Σε αντίθεση με μένα... "68 χρόνια!" είπα όσο πιο ενθουσιασμένα μπορούσα κρύβοντας τον ήδη καλυμμένο καρπό μου. "Αλήθεια; Κι εγώ!" φώναξε χαρούμενα και με έσφιξε στην αγκαλιά του. "Όπως σου είχα πει. Ούτε ο θάνατος δε μπορεί να μας χωρίσει." χαχάνισε. Φρόντισα να αφήσω τα δάκρυα μου να πέσουν ελεύθερα. Ίσως τα πέρναγε για δάκρυα χαράς. Θα μας χωρίσει πολύ πιο νωρίς απ'οσο περίμενες, Taehyung. {•••} Σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος ύπαρξης σου στον πλανήτη δίνεται από άλλους μέσα από αριθμούς σφραγισμένους στον καρπό σου, η Κατρίν καταριέται την ώρα και τη στιγμή που τον γνώρισε. Γιατί τώρα θα πρέπει να τον αποχωριστεί πολύ πιο γρήγορα απ'οτι ευχόταν.