《Δεν θέλω να ξυπνήσω, και να σε χασω》
《Δεν θα σας αφήσω ποτέ μόνη, κυρα μου》
《Και ψεμα να είναι, εγώ θα το πιστέψω, γιατί έχω ανάγκη να το πιστέψω οσο μου το λες εσυ》
Κάποτε τα παλιάτα χρόνια, υπήρχαν καποια μικρα, αλλα ισχυρά βασίλεια με αξιους βασιλιάδες.
Σε ενα από αυτά ζει η Αν, η επόμενη βασσιλισα του κράτους της.
Μα η βραδιά της ενηλικίωσης της πρόκειται να της αλλάξει την ζωή. Θα μάθει νεα πράγματα για τον εαυτό της αλλά και την ζωή, κάνοντας την μια σπουδαία βασσιλισα.
Όσο όμως και να έμαθε ο κόσμος που ζει, δεν ειναι έτοιμος για αυτα που αγαπα.
Πλέον είχαν βγει τα αστέρια.
Στην πόλη γενικά είναι δύσκολο να δεις τα αστέρια γιατί έχει φως από τους δρόμους.
Αλλά αυτή τη φορά είναι διαφορετικά.
Όλα τα αστέρια φωτίζουν, με την υπερηφάνεια ότι κάποιος κάθεται και τα θαυμάζει. Από χαμηλά..Από κάποιο άλλο πλανήτη. Γιατί τι είναι τα αστέρια? Πλανήτες.. πλανήτες που φωτίζουν σε έναν ατελείωτο μαύρο πίνακα ζωγραφικής. Αλλά αυτά λάμπουν τόσο δυνατά που μπορείς να τα ξεχωρίσεις. Ακόμα και αυτά που είναι πολύ μακριά. Κοιτάς τα μαύρο και ξέρεις ότι υπάρχει φως.
Όπως τα μάτια της..τα κοιτάς και χάνεσαι.. έτσι απλά.. Είναι σαν δύο πλανήτες.. δύο ξεχωριστούς πλανήτες.. γιατί ο κάθε πλανήτης είναι ξεχωριστός..
Η μόνη και κυρίαρχη σκέψη στο κεφάλι μου είναι να φιλήσω αυτό το χαμόγελο..