1.BÖLÜM
Bir sonbahar sabahıydı, uyandığında kendini yalnız buldu. Acaba herkes neredeydi. Bir an terk edildiğini düşündü . Kalktı odaları tek tek dolaştı ne yazıktı ki kimsecikler yoktu.Bu gibi durumlar her zaman başına geldiği için alışkındı, terkedilmeye.Onlara ne kadar kızsa bağırsa çağırsa yinede bir anlam veremiyor terk edilmeye. Bazen annesinin vebabasının onu sevmediğini düşünüyor.Onun böyle düşünmesi normal,15 yaşındaki bir çocuk için.
Annesi ve babası, zorla istemiye istemiye evlendikleri için birbirleriyle hep kargaşa içindeydiler.Zaman geçtik-
ce birbirleriyle anlaşmaya , birlik kurmaya başladılar. John'un babası profesör , evinin bodrum katında laboratuarı
var orada zamanını geçirir.Bazenleri de arkadaşlarıyla birlikte yaptığı laboratuarda çalışır.Annesi ise yabancı dev-
letlerle ithalat ve ihracat ile uğraşır. İkisinin birbirlerinden haberi yoktur.Arada sırada eve geldiklerinde karşılaşırlar.
Belirli bir düzenleri yoktur.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."