DEVA #Wattys2014

Hiçbir yere ait olamayan, ait olduğunda da kendini bulamayandı.
Her sabah doğan güneş yüzüne geçmişi vururken bir karar verdi,
Madem aidiyet duygusu yoktu hücrelerinde,
O da kendi dünyasını yaratır, oraya ait olurdu.
Geçmişini hatırlayıp, kendini hüzne boğduğunda tek satırlık bir cümle geçti aklından:
''Geçmiş tozdur, üfle gitsin.''
Geçmişin tozunu üfleyip, güneşli günlere erişme vaktiydi şimdi, adımlarını sağlam atmalıydı.
Attığı her adımı kâr, geleceği vuslat saydı Deva;Geleceğine attığı her adımda, bastığı toprağın altından çıkan tozlu ellerin onu geçmişe sürüklediğini bilmeden.