ANKA

"Pişman değilim! Ben hayatımın peşinden gittim, yine olsa yine giderim." Hiddetle oturduğum masadan kalktım.
" Hayatının peşinden gittin öyle mi ? Aileni geride bıraktın, geleceğini geride bıraktın. Sen beni ve milyonlarca güzel anımızı bıraktın. Hiç aynaya bakıyor musun? Ne hale gelmişsin, sen hayatının peşinden gitmedin. Sen güç uğruna bir adamın büyüsüyle , onun peşinden sürüklendin. " Benim aksime sakinliğini koruyordu.
Canımı acıtmak istiyordu ama ben onun son gördüğü kız değildim.
" Geleceğimi bıraktım öyle mi ? Ne olacaktı söylesene. Okul bitince evlenecektik, ben senin soyadını alacaktım. Artık senin soyadının prangasıyla yaşayan, nereye gitse Yaman Çetinkaya'nın karısı olduğum için saygı duyulan bir kadın olacaktım. Sen kariyerinde en iyisi olurken sırf sen istiyorsun diye ben 2 çocuk doğurup hayatımı kenara atacaktım. Ne aptalmışım! Ben 23 yaşıma kadar Karcı prangasıyla yaşadım daha sonra Çetinkaya beni zincire vuramazdı. " Soluksuz beni dinliyordu, tekrar oturdum, derin bir nefes aldım.
" Gücünün büyüsüne kapıldığın dediğin adam bana kendimi buldurdu. Sen her fırsatta içimdeki yaralı kız çocuğunu tekmelerken o bu kız çocuğunun önce yaralarını iyileştirdi sonra büyüttü. İnanır mısın saçlarımı bile okşadı, sizin aksinize. Ben o adamın peşinden gitmedim, tekrar söylüyorum ben hayatımın peşinden gittim. Yine olsa yine giderdim."
Ona fırsat vermeden masadan kalktım, zafer gülümsememi yüzüme takıp yürümeye başladım. Ne kaybettiğim önemli değildi, kendimi kazanmıştım