Kırık Parçalar

Derin bir nefes aldı, "Dıştan bahar bahçeyim ama içimdeki sarmaşıklar bana nefes aldırmıyor" dedi.

Nefes almayı unutmuş birine nefes alamadığını söylüyordu, nefes alamamamın sebebi olduğunun farkında değil miydi? Yoksa yeniden rol mü yapıyordu? Düşündüm.. O rol yapmayı sever dedi bir tarafım, Düşüncelerim dediğine gülmemi söyledi, onun için asla üzülmememi, güldüm.

Onun derdini dinleyeceğimi sanıyorsa çok yanılıyordu, gönül eğlendiriyordum onunla, kör müydü bu kadar? Tanımasam aptalın teki olduğunu düşünürdüm. Ben o seviyeyi geçeli, kendime eziyet etmeyi bırakalı çok oluyordu.

Gülümsememe uzun uzun baktı dokunsan ağlar gibiydi. Neden böyle dertli bakıyordu? Sanki bir çok yoldan geçmiş, ama sağ çıkamamış gibiydi, çok yarası var, ama belli edemiyor gibi.. Gözlerini buğulu görmeyeli bayağı oluyordu. gözleri gözlerime tırmandı. Ona alaycı bir bakış attım, "Şimdi sana Üzgünüm demeliyim galiba.." yapmacık bir şekilde düşünür gibi yaptım, "Ya da o sarmaşıkları beraber aşarız falan..?" Dudağımı büzdüm. Çok eğleniyordum, o da eğlenmişmiydi bu kadar? tüh der gibi nefes verdim. "Umrumda olduğun süreci kaçırmasaydın keşke."

Gözleri gözlerime daha yoğun bakıyordu artık, kalbimden batırdığı cam kırıklarını çıkarıp ona batırmıştım sanki. Ağlamak üzereydi? Erkekler ağlar mıydı? Bananeydi? Umrumda değildi.. Artık. Şiddetli bir hayal kırıklığı parçaları yerleştirmişti 2 sene önce hayran hayran baktığım gözlerine. Yanından kalkıp gitmeden 'Hayal Kırıklığı' diye geçirdim içimden, 'Senin gözlerin, gözlerime bakarken sadece 'Hayal Kırıklığı' ile bakabilir'.