SOLİTA

Yalnızlık en korktuğum şeydi bir zamanlar. Zaman ilerledikçe yaşamın daha korkunç olduğunu anlamam gerekti. Yalnızlıkta kötüydü ama alışmıştım artık bu mutsuzluğa.
Hayatımın iki duygusu vardı yalnızlık ve mutsuzluk; daima yanımda olan beni asla bırakmayan...
Bu hayata rağmen tek inandığım ve güvendiğim umut kaynağım, bir gün mutlu olacak olmama olan inancımdı. Hayatın ben ne istersem isteyeyim karşıma hep en kötüsünü çıkartacağını nerden bilebilirdim ki

Mutluluk beni de bulacak (bulacak değil mi)?