Pupilek Podziemnych

Szklane fiolki poleciały przez pomieszczenie roztrzaskując się o ścianę. Iskry magii sypały się w powietrzu w rytm elektryzujących skrzeków. Magnus wrzasnął z frustracji i sięgnął po kolejny przedmiot, lecz wtedy odkrył, że zdążył zniszczyć już wszystko co miał w zasięgu ręki.
- Niech to Lilith... - zaklął pod nosem i przetarł dłońmi twarz.
Nie. Nie mogli tego zrobić. Nocni Łowcy byli tradycjonalistami, ale żaden z nich nie zniżyłby się do skrzywdzenia... dziecka.
To się nie wydarzyło.
Czarownik przymknął powieki. Widział pod nimi zapłakaną twarz chłopca. Wymalowany na niej ból był tak głęboki i obezwładniający, że samo wspomnienie było jak celny cios wymierzony wprost w splot słoneczny. Nie potrafił go wyprzeć z głowy.
I co teraz miał zrobić...? Nie mógł go oddać... To byłoby nieludzkie, Magnus nie był taki. Ale co mógł zrobić? Jak pomóc, kiedy złamano w tym chłopcu resztki niewinności?
Zatkał uszy. To nic nie dało. Wciąż słyszał słabe krzyki, ostatnie podrygi buntu:
- Nie! Nie chcę! Nie jestem taki!