DİLAY

"O kadar soğuk kanlı olmam hâlâ canımı sıkıyor Yaman. Bir insan, ailesi ayaklarının dibinde ölü yatıyorken oturup ağlamalı. Buna sebep olan kendisiyse daha çok ağlamalı. Hatta belki de bir kurşun da kendi kafasına sıkmalı. Normal olan bu değil mi?"

Yaman sessiz kaldı ama omzumu okşayan parmakları hiç durmadı.

"Evet normal olan bu Yaman." dudaklarım genişçe kıvrıldı. "Normal olan, o silah üzerinde ki parmak izlerini temizleyip, babasının ve kardeşinin parmak izi ile kirletmek değil. Tüm suçunu kardeşine atmak değil. Onun yaşayacağı hayatı çalmak değil. Ve sanki hiçbir şey olmamış gibi aklına bile gelmemeleri değil. Ben sadece böyle bir insan olduğum için mutsuzum. Doğru olan bu değil."

Künyesi üzerinde duran parmaklarımı avucunun içerisine aldı. İçinde olduğum yalnızlıkta kendisini hissettirmeye çalışıyordu.

Ve ben içinde olduğum yalnızlığa rağmen Yaman'ın varlığını hissediyordum.

"Dilay'ım..." omuzumda ki eli saçlarıma çıktı ve bir buse daha kondurdu. "Güzel kızım."

"Dilay elinde ki kanlar ile artık güzel değil Yaman." dedim acı çekercesine.

"Dilay, elinde ki kanlara rağmen hâlâ çok güzel." dedi itiraz ederek.

Kafamı iki yana salladım. "Dilay artık Yaman'ın sevgisini hak etmiyor."

"Dilay sadece Yaman'ın sevgisini hak ediyor. Yaman'ın sevgisi tüm boşluklarını doldurabilecek kadar sonsuz."

*
KİTAPTA GEÇEN; YER, ZAMAN VE OLAY UNSURLARI TAMAMEN KURGUDUR LÜTFEN DİKKATE ALMAYINIZ!!