DENİZİN EMANETİ

Koşuyorum. Yabancısı olduğum şehrin boş sokaklarında nefes nefese koşuyorum. Nereye gittiğimi, kimden kaçtığımı bilmeden.

Çaresizlik. İliklerime kadar hissettiğim tek duygu. Issız sokağın ortasında oturmuş hıçkırarak ağlıyordum. Ne sesimi duyan vardı ne de gelip geçen. Peşimdeki adamları atlatmak için rastgele saptığım sokaklarda kaybolmuştum.

Adımlarım ilerledikçe kalabalıklaşan sokağa baktım. Yolun ortasında ambulansa ve etrafındaki insanlara. Miyop gözlerim tam göremese de yerde birisi yatıyordu. Korkarak attığım adımlarla kalabalığa yaklaştığımda haklı olduğumu anladım. Eli yüzü kan içinde kalmış bir adam yerde uzanıyordu.

Görevliler, yaralı adamı sedyeye alarak ambulansa kaldırdılar.

"Bulun onu." Duyduğum ürkütücü sesle arkamı döndüm. Peşimdeki adamlar sokağın başında durmuş, beni arıyorlardı. Beni görmelerine fırsat vermeden, aniden gelen cesaretle bende ambulansa bindim.

Ambulans hemşiresinin gözleri beni bulduğunda, kim olduğumu sorgulamak istercesine gözlerime baktı.

"Ben nişanlısıyım."