KIRMIZIYA KOŞMAK

İnsan öleceğini bile bile yaşıyorken, bir ruhun topraklarında sonsuzluk zaman dilimi içerisinde yanacağını bile bile kırmızıya koşmak aptallık değildi.

&

Güneşin Işığı: Mezardaki adamsın.

Güneşin Işığı: Mezarı yuvan yapansın.

Güneşin Işığı: 2 yıldır hiç bıkmadan ve usanmadan mezar başında oturan adamsın.

Güneşin Işığı: Ateş...

Güneşin Işığı: Mezarlar yuva değildir; dinlenme yeri, sığınak veya ev değildir.

Güneşin Işığı: Mezarlar; ölü bedenlerin maskesi, ruhların çığlığı, yaşayanların en büyük korkusu ve mutsuzluğudur.

Güneşin Işığı: Her insan, en azından bir kişiyi toprağın altına kendi eliyle gömmüştür. Ve bu kişiler genellikle hayatındaki en değerli olan kişidir.

Güneşin Işığı: Sen de mi en değerlini kendi ellerinle toprağın altına gömenlerdensin?

&

Güneşin Işığı: Bir insanın en değerlisi kendisidir.

Güneşin Işığı: Bu sıfatı kendi ellerinle yabancı insanların ruhuna elbise diye giydirirsen; alırlar ellerine makası ve keyiflerince biçip keserler onlara biçtiğin değeri. Yaralanan sen olursun, yara alan hep sen olursun en sonunda. Çünkü o elbise aslında senin ruhundadır. Ve insanların eline makası sen verirsin. Böylece yaralanmayı bile bile göze göze alırsın. Ve kendinin katili haline dönüşürsün.

Güneşin Işığı: Ben insanların eline makası verenlerden değilim. Ama makası almalarına bir şey demeyip seyirci olanım. Böylece kendimi öldürenim.

&

Güneşin Işığı: Kimsesiz gözlerinin beni görmediği gibi kalbinin bozuk pusulası da beni hiç görmedi. Ama benim kalbimin bozuk pusulası her saniye seni görüyor. Ve bozuk pusulanın kırık camları sen beni görmedikçe daha da çok derine batıyor bataklıkmış gibi. Ve biliyor musun ağlasam bir okyanus kadar; yine de bitmez gözyaşlarım, dinmez acılarım. Canım çok acıyor, Ateş. Çok acıyor.