Delicesine ağlıyordu Eliz. Sanki dünyadaki bütün acılarını bir güne saklamış ve ağlayarak atıyordu üstünden. Artık ağlamaktan başı şişmişti. Başı ağrıdıkça daha da çok ağlıyordu yağan yağmurun altında. O ağlamaya kendini kaptırmışken kafasında bir şemsiye belirli. Bu onu hızlı hızlı yağan yağmurdan korumuştu. Bu onu sanki cehennem azabından kurtarmış gibi sevindirmişti. Belki de şemsiyeyi tutan kişi gerçekten onu cehennem azabından kurtarmıştı kim bilir?