Ayrılık || CemCel

"YA SEN BENDEN NE İSTİYORSUN NE?!" alnıma düşen ıslaklıklara aldırmadan devam ettim. Yağmur damlaları tenimi ıslatırken o susmuş ve bana bakıyordu.

"SEN BANA DEMEDİN Mİ, BİZ YAPAMIYORUZ OLMUYOR DİYE. ŞİMDİ NEDEN TÜM İŞLERİMİ BOZUYORSUN..Neden.." sonlara doğru sesim git gide güçsüzleşmişti. Yağmur damlaları gözyaşlarım ile birleşirken ben sadece yere çöktüm.

"Cemre.." ağzından çıkan tek kelime buydu.

"Hani sen demiştin ya, bizden olsa olur mu.." korkuyla bakışlarını bana çevirdiğinde ben ayağa kalkmıştım. Yağmur damlaları yüzümü ıslatmaya devam ederken konuştum.

"Bizden asla olmazmış deniz.." dedim gözyaşlarım arasında.

"CEMRE KENDİ YAPTIKLARINI UNUTTUN MU?" birden bağırması ile irkildim.

"BİZİ YOK EDEN BEN DEĞİLDİM, SENDİN CEMRE" bana bunları o mu söylüyordu..

"Saçmalıyorsun.. Bizi sen yok ettin ve bu suçu bana atıyorsun.." dedim gözyaşlarım arasında.

"BEN DEĞİL SEN SAÇMALIYORSUN" üstüme gelmesiyle şaşkınca ona bakıyordum.

"GİT" diye bağırdım.

"BİRİSİ GİDECEKSE O SENSİN! KENDİNİ BİRŞEY SANMA.. DÜNYA ETRAFINDA DÖNMÜYOR Kİ HERKESE KENDİ EMİRLERİNİ VERİYORSUN" anlık gelen sinirle tokat atıp gittim. Pekala bunu başarabilirdim sanıyorum.. Onsuz hayatı yaşayabilirdim.