ANTAGONISTA [ZAKOŃCZONE]

Pamiętam, jak usiadłam z babcią gdzieś z tyłu, kierował nami introwertyczny strach. Aż dziwne, ja i niechęć bycia w centrum? Ach, nieważne! Jan Witter swoim pięknym głosem, który pomimo faktu, iż miał wtedy jeszcze 12 lat, był melodyjnym, wyrafinowanym i niemalże lektorskim basem, tak silnie kontrastującym z całą jego sylwetką, rzucił ku mojej babci formalne powitanie. Schowana za nią patrzyłam, jak spoglądał w swój nowiutki, lśniący czernią notatnik. Mam ten obraz przed oczyma. Właśnie teraz. Jego oblicze. Oliwkową skórę niczym u jakiegoś włoskiego, temperamentnego mężczyzny. Kształtne brwi, z których drwili, kształtny orli nos, z którego, o ironio, drwili, kształtne usta, które, a jakże, bywały powodem drwin pod jego adresem. No i oczy. Cyrk na kółkach zdaniem jego durnych znajomych. Małe, nigdy nie patrzące prosto w jeden punkt, a co dopiero w dwa punkty stanowiące oczy cudze. Krzywe, ignoranckie, inteligentne, koloru piwnego. Włosy spadały na nie w sposób niedbały i nieuporządkowany. Zauważyłam, że ostatnio zaczął okiełznywać ten nieład i coraz częściej można go spotkać w estetycznie ułożonej fryzurze. Już nie tylko od święta. Po zakończonym spotkaniu Trzynastego Pokolenia wystrzelił ku wyjściu. Wzorowo poradził sobie z zamknięciem drzwi na tę niesforną klamkę, co innym członkom nigdy nie pozwalała ich należycie domknąć. Ten to dopiero miał talent do zamykania drzwi!...
Cóż, byłam i jestem naocznym świadkiem tego, jak zmieniał się i zmienia nadal, choć zachodzi to wolno i niezbyt spektakularnie.