Zümrüdü Anka(askıda)

Sonun başlangıcıydı bu yaşadıklarım. Kaybolmuştum sadece. Bulamıyordum kendimi yaşadığım yerlerde. Kim olduğumu, ne olduğumu, ne için yaşadığımı bile bilemiyordum artık. Sadece bir boşluktu içimde.

Toparlamam lazım dökülen parçalarımı. Doğmam lazım küllerimden, yeniden.
Bir Zümrüdüanka misaliydi benim hikayem.
Yangından harap olmuş kalbimi, olanları düşünmekten yorulmuş beynimi onarmam gerekiyordu.

"Kendi alevinle yakmaya hazır olmalısın kendini, önce kül olmadan nasıl yeni olabilirsin ki." Demiş Nietzsche. Bende ateşe verdim kendimi. Yandım, duman oldum, kül oldum. Şimdi de küllerimden doğdum.

Artık kalamam buralarda.