Karanlık Kadar Aydınlık

Omuzlarımın üstüne düşen ağırlığımdı "Kimsesizlik". On yedi yaşında bomboş,karanlık bir dünyada yanlız başıma geçirdiğim zaman boyunca anlamıştım bunu. Yanlız ve kimsesiz. Ben siyahın onurunu, sessizliğini, şerefini o geçen bir yılda ezberledim. Bu kocaman oyunun kurallarını öğrendim. Belki ruhumun iflas ettiği, ayakta dahi duramadığım, bağıra bağıra ağlayamadığım gün... Annem toprakdaydı. Sanki bir çiçek tohumu falandı da toprağın altında büyüyecekti. Emin değildim. " Adın ne?" diye sorsalar ne cevap verecek gücüm nede mecalim vardı. Bu oyundan tek anladığım; Her zaman burada olan. Beni hiç bırakmayan "Nefesim" ibaresinden daha yakınımda olan kadın hayatta yoktu. Ve bunu bilmek dahada dibe batmamı sağlıyordu. Ben siyahın, karanlığın ve yanlızlığın en dip noktasıydım. En dipteydim ve orası benim zirvemdi. Peki beni bu kara kuyudan kurtaracak bir el yokmuydu? Vardı. Parlayan gözleri ile o vardı. O, simsiyah bir odaya açılan Aydınlık bir pencereydi.