YARIM

"Beni tanıyorsun!" diye bağırdı kollarımı sıkmaya devam ederken.
"Canımı yakıyorsun." 
Sesim o kadar acizdi ki ben bile kendime inanamıyordum.
"Beni. Tanıyorsun!" 
Her kelimesine vurgu yaparak kulağıma doğru bir kez daha bağırdı. Kalbimdeki boşluğa anlam veremiyordum. Veya karşımdaki yabancının sözlerine. Başım hiç olmadığı kadar ağrıyordu. Ve... ve o küçük çocuk. Her gözümü kapadığımda karşıma dikilmiş beni seyrediyordu. Rüyalarımdaki çocuk ve karşımdaki yabancı... Sanki ortak bir yönleri vardı ; Gözlerimi açıp karşımdaki yabancının gözlerine baktım. Gözler... Gözleri aynıydı. İkisi de aynı şekilde bakıyordu bana. Başımdaki ağrı tekrar kendini hissettirdiğinde inledim.
"Seni tanımıyorum." Belki onuncu kez diyordum ama o yine başını sallayıp beni susturdu.
"Tanıyorsun." Bu kez bağırmıyordu. Tam tersi sesi titremişti. Yavaşça ellerimi bırakıp dizlerinin üstüne çöktü. Yanaklarındaki parlayan şey neydi? Ağlıyor muydu? Başımdaki ağrı dayanılacak gibi değildi. Arkamdaki duvara sırtımı biraz daha dayayıp başımı ellerimin arasına aldım. Gözlerimi sıkıca yumduğumda beynimin içindeki sesleri duydum bir kez daha. Çığlık atıyorlardı. Ve yine o sahne...
Ama bu sefer farklı bir şey daha vardı. Her zamanki sahnenin aksine, bu sefer devamı da vardı.
Gözlerimi açtığımda dehşet içinde karşımdaki adama baktım. Onu hatırlıyordum. Geçmişimdeki diğer YARIM'ı hatırlıyordum....