Benim adım pelin hayattan kopmuş bir insandım ben, yaşama hevesim bile yoktu, kendimi bu hayatın içinde mecburi hissettiğim için yaşıyordum ama hiç bir şeyin ne tadı vardı ne de tuzu. Sadece yaşıyordum ama öylesine bazen cevremi izlerdim onlarin bakis acisini gormek icin kafamda delice sorular bu insanlar nasıl bu kadar mutlu, sadece düşünürdüm ama bir cevap bulamazdım.Aradan yıllar geçti hala mutsuz ve umutsuzdum,hayattan baya bir soğumuştum öyle zamanlar oldu ki bu hayattan çekip gitmek istedim sonra durdum düşündüm ve dedim ki yasama sebebim benim yağızdı onu bırakıp gidemezdim....