İnsanlığın Saklı Mabedi; Ruh

"Peki ya kalbini gömdüğün bu mezarlıkta, tekrar hayat bulursan?"

// UYARI// BU KİTAP TAMAMİYLE HAYALİMİN BİR ÜRÜNÜ OLUP GERÇEK KİŞİLERLE VEYA KURUMLARLA HİÇBİR İLGİ VE ALAKASI BULUNMAMAKTADIR!
Hayat bir masal olsaydı, hikayenin sonu iyi bitmiş olurdu. Masum karakterlerin yanında sahici dostları olurdu. Saf, ruhu tükenmeyen karakterler baş rolü oynardı. Cadılar kazanmaz, kötülük tercih edilmezdi. Ancak hayat bir masal değildi, hiçbir zamanda olmamıştı. Dünyada hüküm süren işleyişi görmeyenler, hayallerinden canı pahasına vazgeçemeyen insanlar buna inanmak istemezdi. Çünkü hayat, bir vardı bir yoktu. Tıpkı masallardaki gibi başlıyordu ama her hayat mucizeler ile sonlanmıyordu.

-

"Burası," diye söze başladığında gözlerimde bir duygu ararken hayal kırıklığına düşen adamın etrafı işaret ettiği parmağın izledim. "Senin için hiçbir şey ifade etmiyor mu?"

Oturduğum sandalyede kollarımı kendi haline bırakarak dizlerimde yer almasına izin vermiş kendimi buz gibi soğuğa bırakarak kanımın biraz daha çekildiğini hissetmiştim. Ardından yaşam belirtisi kalmayan, ruhumdan sonra renklerini ilk terk eden dudaklarımı aralamış ve yankılanan mırıltımın kulaklarıma geri dönmesini dinlemiştim.

"Mezarlık." dedim çünkü burası bir mezarlıktı. Çürümüş bedenlerden çok kezzaba batırılmış ruhların mezarlığıydı ve bunu yaşamadan kimse öğrenemezdi. Ancak verdiğim bu cevap hoşuna gitmemiş olacak ki karşımda iken çoğu kez yaptığı şeyi yine yaptı; kaşlarını çattı.

"Neden?" diye sorduğunda böyle bir benzetme hoşuna gitmemiş ve söylediklerim yüzünden giderek kırılan kalbi gözlerine yansıyordu. "Çünkü insan sadece bir et parçasından oluşmuyor ki sadece bir et parçası olarak ölsün." //