Kız; babasının kanlı,iğrenç geçmişinden kalan izlerle boğuşurken, onlardan kaçmak isterken,
Oğlan; babası gibi olmak isteyip,onla gurur duyuyor,onun izini sürüp onun peşinden gidiyordu.
Kızda, Oğlanda benliklerini bulmak için uğraşıyorlardı...
Yalnızlard ı...
Evet,belki yalnızlık paylaşılmazdı.
Ama Yalnızlığın ortak bir yön olmayacağını kimse söylememişti. Değil mi?
Ve kader... Belki ilk defa doğru bir şey yaptı o gün.
İki yalnızı bir araya getirdi.
Belki yalnış bir zamanda,yalnış bir ortamda.
Ama doğru insanlarla.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."