BİR CİNAYET UVERTÜRÜ

Elimde tuttuğum kitabı incelmeye devam ettim. Bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum.
"Seni kendisine çağıran herkes, seni senden uzaklaştırıyor."
"Kimin sözü bu?" niyeyse içimde bir yerlerde bir huzursuzluk duydum. Karşımdaki yabancıdan içten içe etkileniyor olmanın yarattığı bir huzursuzluktu.
"Seneca." Elimde tuttuğum kitabın yazarına döndü bakışlarım. Aynı yazardı. Sözden ise nedense etkilenmiştim. Şimdiye kadar hep birileri tarafından bir yerlere çekilmiş olmak ve asla kendim olamamamın farkındalığını tek cümlede özetleyebilmişti Seneca.
Gözlerine bakmaya devam ettim.
"Ben seni kendime çağırmıyorum."
Cevap vermedim. Aramızda kısa sayılmayacak bir sessizlik oluştu. Gözlerindeki derinliğe kilitlendim. Beni hapsetmesine ve bütünüyle yutmasına izin verdim.
Biliyordum, hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.
Biliyordum, birbirimizi paramparça olana denk mahvedecektik.
Bilmediğimiz şey, o saatten sonra olan her şeyin bende derin yaralar oluşturacağıydı.
Ve biz, geri dönüşü olmayan yola o an girdiğimizin farkında bile değildik.

"Hiçbir şey olmayan bir şey,
Hiçbir şey olmayan bir şeye aşık olmuş.
Hiç var olmamış, hiç var olmamışın yolunu kesmiştir.
Hepsi hayal, ya gerçek?"

©tüm telif hakları saklıdır