Annem "Gerçeklerin her zaman gün yüzüne çıkma gibi bir huyu vardır." dediğinde bunun doğru olmadığını sanmıştım çünkü ondan gizli yediğim çikolataları hala farketmemişti. Çocuk aklımla "Hayır anne! Daha yediğim çikolataları farketmedin." dediğimde bana manidar bir şekilde gülümsemişti. O gülünce bende gülmüştüm. Beraber yıldızlara bakıyorduk. "Bazen gerçekler ortaya geç çıkabilir bebeğim ama hep çıkar." demişti. Öylede oldu. Bir gün geldi ve o günden itibaren herşey, her düğüm yavaşça çözüldü. Geri de ise yıpranmış bizler kaldık. Üç aile, dört çocuk. Ölüm ve yaşam. Soğuk ve sıcak. Herşey burada.