Cries After War |Boek 1.5|

Dutch/ Nederlands, Deel 1.5 (voltooid)
~Vervolg op 'Eternal War'~

Na het einde van de eeuwige oorlog veranderde er meer dan de fibiondimensie en zijn heerser alleen. De jaren na de oorlog stond er veel te gebeuren. Iedereen was gewond en gebroken en moest op zoek naar een geneesmiddel of eerder iets zekerder dan lijm en plakband. Zou Zack zijn bloedende hart kunnen stelpen? Zouden Nora en Vladimir naar elkaar toe groeien of juist van elkaar weg stappen? Zou het Brandon lukken om in de jaren van vrede oude wonden te helen en de brief die nooit verstuurd moest worden te kunnen vergeten? Zou de innercirkel nog met elkaar herenigingd worden? Zouden de dimensies ooit over de eeuwige oorlog heen geraken?

Fragment uit het boek:

Toen onze ogen opende en elkaar ontmoetten begon Luna het knoopje los te maken die de cardigan bij elkaar hield. "Ik vind de cardigan niet zo passen, de jurk is te mooi om niet te laten zien", de cardigan werd uit gedaan waarna Luna mij om een kus vroeg. Haar zoete lippen raakte de mijne toen ook ik besloot dat ik niet rustig aan wilde doen. Ik legde mijn handen op haar zijden en keek haar in de ogen "wist je dat deze jurk erg delicaat is, enkele touwen op mijn rug houden alles op hun plek. Als de strikjes los zouden komen zou de jurk zo uit glijden." Wat gebeurde hier allemaal, was dit de preutse Luna wel? "Ben je zeker", vroeg ik want waar dit heen ging was riskant gebied, waren we er klaar voor? Luna knikte "aha", ze wachten even en ademende in "en jij?" "Ja", ik aarzelde maar wilde het, mijn wolf had niet anders gehoopt en ging door het lint. Mijn aarzeling leek aardig goed te werken want de zachtste ogen van de dimensies keken in de mijne voor ze mijn hand naar de touwtjes op haar rug lijden. De begeerte groeide tot ik mijn ogen kon voelen verkleuren. Mijn wijs en- duimvinger hielden het touwtje al vast, nadat ik er een lichte ruk aan gaf kwam hij los. Voor mij begonnen Luna haar ogen ook te verkleuren.