Yalnızlıktan korkmak

Günlerden 29 mart 2014 sıradan bir cumartesi günüydü . sadece 2 saat sonrasına kadar herşey herzamanki olduğu gibiydi . bilgisayarda vakit geçirmem annemin akşama yemek hazırlamarı tatlı bir heyecan . dakikalar geçti saatler geçti ve o an geldi sofra hazırlandı . babam işten geldi sofraya oturduk yemek yiyoruz . ben yemeğe değilde o an ki sessizliğe konsantre olmuştum ama belli etmeden tabağımdaki yemeği yemeye devam ediyordum ve beklenmedik birşey oldu annem ile babam anlamadığım bir sebep yüzünden tartışmaya başladılar . zamanla tartışma kavgaya döndü ve bağırıp çağırmalar başladı ben olayla alakam olmadan sessizce sadece izliyordum birden bireye babam sofradan kalkıp balkona sigara içmeye çıkmıştı annem ise ağlamaklı bir suratla sinirle yemekleri kaldırıyordu . bıkmıştım artık çıkıp gitmiştim evden bir kaç saat gelmedim kafa dağıttım gece saatleriydi eve gelmiştim herkes uyumuştu bendeki yorgunluktan dolayı duş alıp yatağa yatıp uyudum . sabah ise gene bir sessizlik vardı üstümü aceleyle giyip okula ilk defa yürüyerek gitmiştim . zaman geçti dersler boş geliyordu bana vakit zar zor geçti gene akşam olmuştu eve gelmiştim bilgisayar yemekler falan normaldi gene ama birşey vardı babam gelmemişti halde . birden bireye telefonum çaldı arayan babamdı sakince konuştu ev hakkında soruşturma falan varmış pek dinlememiştim ama anladığım kadarıyla evden uzaklaşmamız gerekiyordu. anneannemin yanına gitmiştik bir kaç gün herşey belli olana kadar duracaktık . ama herkesin unuttuğu ama benim ise aklımdan çıkmayan bir şey vardı yarın yani 31 mart doğum günümdü . annem babam ayrı ben perişan evimizde değildik . kimsenin aklına gelmemesine rağmen benim aklımdan çıkmıyordu. sabah olmuştu kahvaltı yapmadan çıkmış evimin önüne gitmiştim geceye kadar beklemiştim. ve 17.yaşıma yalnız girmiştim . bir sigara bir alkol sokakta sırt üstü uzanmıştım sigaramın dumanının arasından yıldızlara anlamsızca bakıyordum ...