Bir Pandemi Hikayesi

Göğsüm aldığım bir diğer nefesle yükseldi ve zaten yapışık olan göğsüne çarptı. "Leyla."

İsmimi söylemek için söylediğini fark etmeme rağmen "Efendim?" dedim kısık bir sesle. Bakışları tekrardan gözlerimde sabit durduğunda ben de sadece gözlerine odaklanmaya başlamıştım.

"Adamlar canını yakacak diye mi ağladın? Ben gelmedim diye mi?" Fısıltılı sesi beni delirtecek derecedeydi. "Ben..."

Beyin hücrelerim birbirine savaş açmıştı. Neredeyse tamamı Karan'ın büyüsüne kapılmışken kalan bir grup kendime gelmemi söylüyordu. Küçük bir oluşumdu fakat son güçlerini böyle kullanmaları gözlerimi yaşartıyordu.

Bu adamın beni nasıl bu kadar etkilediği hakkında hiçbir fikrim yoktu fakat gerçekten kendime gelmem lazımdı şu an.

•••

29 Nisan 2021, saat 15.00. Karantinaya girmemize tam 4 saat kala evimden atılmamla başlıyor benim hikayem. Sırtımda çantam, bir elimde valizim diğer elimde Badem ile kendimi yasağın başlamasına az kaldığı için heyecanla koşuşturan insanların arasında bulduğum an başlıyor.