Fısıltılar Şehri

Birden işıklar gitti. Neler oluyordu yine. Neler olduğunu anlamak için ayağa kalktım. Pencerelere doğru yürürken sert bir şeye çarptım ve üzerine düştüm. Çarptığım sert şey nefes alıyordu.
Ben birine mi çarpmıştım?
Hayır doğru soru bu değil Esila. Ben şu an kimin üzerindeydim?

Biri vardı.
Evet tam şu an altımda biri vardı.
Ben ne yapmalıydım? Korkmalımıydım acaba? Ama korkmuyordum.

Ani bir refklesle yerden kalktım ve ardından o da kalktı. Ya burda ne oluyordu biri bana açıklaya bilirmi?
Lütfen ya ben artık hiç bir şeyi anlayamıyordum.

Işittiğim ses ile gerçek hayata döndüm.

"Sen kimsin?"

"Asıl sen kimsin?"

Elindeki telefonun işığını açtı ve yüzüme tuttu. O benim yüzümü göre biliyordu ama benim tek gördügüm şey karanlıktı.

"Seni kesinlikle ilk defa görüyorum burada." Dedi

"Ne?"

"Hadi kim olduğunu söylede uğraştırma beni."

Anlaşılan egoist biriydi.

Hayır Esila önyargılı davranma.

"Eğer ismini söylersen ben de söylerim. "

"Tamam. Söyle"

"Ya söylemezsen"

"Sözümü tutarım."

"Ya tutmazsan"

"Tutarım"

"Esila"

"Yankı"

Karanlıktan kurtulmanın tek yolu bir parçanı karanlığa kurban etmektir.