Ruhun Çığlığı

"Goethe diyor ki; "insan kalbinde ne taşırsa dünyayı da öyle görür."
İsmet Özel bunu; "neyi bastırdıysan göğsüne, göğsünü soludukça büyüyen odur." Diye anlatmış."

Bilmiyordu. Dertlerini bastırdıkça büyüdüğünü bilmiyordu... Acılarını göstermedikçe geçer zannediyordu. Oysa geçmezdi. Sadece zamanını beklerdi. Ağlamak değilde güldükçe biter zannediyordu. Oysa bitmezdi. Sadece zamanını beklerdi.
Her geçen dakika, her geçen saat ve her geçen gün; hiç durmadan büyüdüğünü bilmiyordu... Acı, bu kadar mı istiyordu? onu yaşamasını, bu kadar mı istiyordu?

Oysa acının kendisinden de bilinmez olanı, acı çekme korkusuydu... Nasıl acı çekeceğini bilmemek bir korkudur. Tıpkı karanlıktan korkulduğu gibi. Karanlığın ne getireceği bilinmez... Fakat Gözlerine bakınca hüzünlü bir melodi duyuyordum. sanki acı bir ağıttı... kimin arkasından yas tutuyordu? Yüz mimikleri bile ne anlatacağını biliyordu. Neydi bunu yapan ihanet mi, kaybetmek mi?

Birisi Gökyüzüne bakıyor diğeri ise denizin derinliklerine... Çünkü gitmek istedikleri yerler farklıydı. Biri yaşamayı diğeri ölmeyi istiyordu. Biri ruhunu derin mutluluğa sarmayı diğeri ise derin kedere sarmayı istiyordu. Belki ikisi de istediklerinin tam tersi olacağını nereden bileceklerdi ki?

Neden geceyi meraklı geçirecekti ki? Yarını görmek istemeyen biri değil miydi? Heyecan, mutluluk, merak... bunlar yaşayan birileri içindi. O sadece nefes almaya devam eden ölüydü.

Sessiz cevaplar; dile getirilemeyen acıların, en büyük olanıydı.

Adam yıllarca kalabalığın arasındaydı. bununla yaşadı, yalnızlığın tam ortasında. belki her derin nefes çektiğinde onun için bir zehirden farksızdı. O sadece nefes almaya devam eden bir ölüydü.

"...Neydi bunu yapan; İhanet mi? Yaşamak mı? Ölüm mü? Onsuzluk mu?"