Fısıltılar Ve Çığlıklar

Çocukluk benim çocukluğum benim önümde diz çökmüştü..

Bense karşısında sivri ucundan kan damlayan bıçakla ona bakıyordum ruhsuz bakışlarla ama çocukluğum ağlıyordu fakat bu kez acı çekmekten değil mutluluktan ağlıyordu o da almıştı intikamını bugün , camlardan duvarlara yansıyan mavi kırmızı ışıklardan hemen sonra siren sesleri de duvarlar da yankılandı.
Ve o anda çocukluğumun görüntüsü bulanıklaştı ve silindi ve yerde yatan o adamı gördüm akan kanlar artık durmuştu ama hala kan kurumamıştı kanın kokusunu alabiliyordum gülümsedim siren sesleri daha da yaklaşırken bana yaklaşan o tok adım sesleriyle başımı kanlardan kaldırıp gelen kişiye baktım bu kez beni kurtarmaya mı yoksa beni yok etmeye mi geldi bilinmez ona arkamı dönüp ordan uzaklaştım.

Ama biliyordum ki bu ne ilkti ne de sondu.