'' Ölüm bir eve girince, sağ kalanları da biraz öldürüyor.'' demiş Bir Akşamdı kitabında Peyami Safa. Bu sözü ilk duyduğumda beni bu kadar derinden etkilemesi, belki de hayatımı özetlediği içindi. Yıllar önce bu evden bir kişinin değil, bir ailenin cenazesi çıkmıştı. Biz ise o enkazın savrulan külleri olabilirdik sadece. O küller benim geçmişim, çocukluğum, geleceğimdi ve yıllar önce her şeyi babamın mezarına gömerek bugünümü inşa etmiştim. Ben kim miyim? Kendime belki de milyonuncu kez sorduğum bu sorunun cevabını hayatımı benden dinleyerek karar verin...
*****
Başlangıç : 20*05*2023
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."