"Bir tarihle başlar her şey... Bazen bir şiir olur, bazen bir anı. Bazen sadece unutulmak istenmeyen bir his." Yıldızlardan düşen parçalar gibi, her bölümde farklı bir kesit saklı. Okudukça, kimin hikâyesi olduğunu merak edecek; satırların arasına gizlenmiş yüzleri, sesleri ve kalpleri arayacaksınız. Ama unutmayın: Bazen yazılanlar, yalnızca birine okunmak için vardır.

Yaralarımız hiç bir zaman tam olarak geçmez. Alıştıkça izi kalır. Biz onlarla yaşamayı öğreniriz. Bazı hikayeler yarımdır. İster dönüp defalarca okumaya kalk, ister devamını yazmaya çalış. Ama unutma hikayenin sonu hep aynı bitecek ve hiçbir mürekkep kalıcı olmayacaktır.

bu kitap seni ilk gördüğüm andan itibaren kalbimde başlayan sessiz bir hikayenin satırlara dökülmüş bi hali. Her sayfa, bir nefesin... her kelime, bir gülüşün kadar gerçek. Okudukça, belki de seni yeniden seveceğim satır aralarında.

"Şiir, yazmaya değer en büyük mürekkeptir..." Şiirleri kendim yazıyorum, alıntı değildir! İyi okumalar...

Cunzey, Mahzey, bu kadar

💗💗💗Seni, baktığını güzel eden kalbinle sevmek istiyorum.💗💗💗 Copyright © Tüm hakları saklıdır. İzinsiz kopyalanması, çoğaltılması, dağıtılması halinde ilgili kişiler hakkında yasal işlem uygulanacaktır.

'' // Bizler; Süreya'nın, Turgut'un, Can'ın, Nazım'ın torunlarıyız.. Şiirimizi; sürgün, küfür, hüzün ve özlem ile yoğurduk.. // - Mert Caner '' Unutma, Şiir kitapları bitirilmez . #ŞiirSonsuzdur

Aşk

Hayat bazen mısralarda, bazen mürekkeptedir. Her mürekkep başka bir insanın hayatını anlatır. Belki de en büyük şiirler sokaktadır. En büyük mürekkep sokak aralarında saklıdır.

Ben Desmina, Varlığı bile fark edilmeyen, sesi kalabalıkta kaybolan bir ruhum ben. Ve biliyorum ki, böyle hisseden tek ben değilim - sen de öylesin. Zamana sığmayan, devrine yabancı bir kalpte beklemekten yorulanlardanız senle ben. Yanlış zamanda geldik bu dünyaya; Yanlış devirde, yanlış insanların ortasında doğduk. Aradığımızı hiç bulamadık, Hak ettiğimiz değeri göremedik. Sevgiye aç kaldık; dokunulmamış bir kalbin, unutulmuş bir köşesindeyiz sanki. Ama işte, bu yüzden yazıyoruz. Kelimelere sığınıyoruz. Çünkü bazen bir dize, bir omuz gibi olur; bazen bir kelime, bir sarılmadan daha çok iyileştirir. Ben Desmina, yazdıkça var olan, sustukça kaybolan bir kadınım. Bu kitap - benim gibi hisseden herkesin sesi. Yalnızların, yanlış zamanda sevenlerin, anlaşılmadan yaşayanların kalbinde yankılanacak bir fısıltı bu. Belki de bu yüzden yazıyorum: Kendimi anlatmak için değil, birinin "ben de böyle hissediyorum" diyebilmesi için.