Leaving The Lights On

Mabibigat na hakbang pa-alis sa kung saan nagsimula ang sakit, basang kalsada, at malakas na pagbuhos ng ulan ang pumapatak sa aking buong katawan.

Basa at nilalamig kong sinuong ang masamang panahon habang walang ni isang payong na handang bigyan ako ng masisilungan.

Walang saplot sa paang nilalakad ko ang kahabaan ng daan papunta sa kung saan man ako dalhin ng mga hakbang nito. Mainit na patak ng luha ang humahalo sa basa kung mukha.

Tila hinuhugasan ng langit ng aking nararamdamang sakit at itinatago sa lahat kung gaano ako ngayon nalulungkot at nasasaktan.

Ganito pala talaga ang buhay, fate can also hurt and brake you into pieces.

"How long would you walk? How many times do you have to cry just to laugh again?"

Rinig kung saad n'ya sa aking tabi habang sinasabayan ako sa aking mga hakbang sa gitna ng kasagsagan ng ulan.

Tumigil s'ya sa harap ko na nakapagpatigil din sa akin. I looked at his blue eyes, all I could see was peace. I looked at his smile, only to feel that through his warmth smile I felt hope.

"It doesn't mean that fate wasn't at your side, doesn't mean your over. In your life struggles would give you stormy clouds and heavy rain, but what comes next was your hope. A sunshine that could give you purpose to live . . . in that way, fate will never be against you again!" Seryuso nitong saad na ikinatalikod nito na ikinataranta ko't ikinatawag ko rito.

Ngunit pati yata s'ya mawawala narin sa buhay ko.

"Be that Sunshine, Seah! . . . For you to find love you must also find your way to love yourself first,"

Huli nitong saad at nawala sa paningin ko.

Where could I find those Sunshine? . . . Where should I start and when should I stop? Naghalo-halo na ang mga emotion na gustong kumawala at nasasaktan ako sa mga nangyayaring ito. I am hopeless!

Highest Rank
#3 contentment
#5 seeking
#6 wishing