Müzisyen

Dizinde otururken parmaklarımı tuşlarda gezdirdim.
Elini elimin üstüne koyduğunda geri çekmeye çalıştım.
"Derslere tekrar başlamak ister misin?"
Suratım daha da asılırken kafamı olumsuz anlamda salladım.
"Söylediğim sözler yüzünden mi?"
Gözümden bir damla yaş süzülürken görmemesi için kafamı çevirdim. Omuz silktim.
"Boşver. Yeteneksizim z-"
Hıçkırdığımda omzuma sarılıp boynumu öptü.
"Özür dilerim."
Yanağımı omzuna yaslarken tuşlara ufak bir bakış attım.
"Kaç gece bu tuşların üstüne göz yaşlarımın düştüğünü bilemezsin. Sana göre her şey kolaydı. Yetenekliydin, paran vardı, ailen seni eğitmişti, parmakların uzundu."
Parmaklarıma bile laf etmişliği vardı.

Büyük ellerinin arasına ellerimi hapsedip dudaklarına götürdü.
"Ellerin o kadar da küçük değil."
"Küçük!"
Kafamı omzundan kaldırıp hınçla ayağa kalkmaya çalıştım. Dengem bozulurken ellerini popomun altına ve belime yerleştirip düşmemi engelledi. Tekrar doğrulup ayağa kalktım. Yüzüne doğru eğildim.
"Bana olan nefretinin nereden geldiğini bile anlamamıştım! Sadece piyano öğrenmeye çalışan ve seni yakışıklı bulan 17 yaşındaki bir lise öğrencisiydim! Ne istedin benden?!"

"Hey, yine mi ağlatıyorsun kızımı?"
Victor gelip beni kucakladığında kollarımı boynuna sardım.
"S-Sadece..."
"Modun düştü değil mi?"
Thommas ayaklandı ve elimi tuttu.
"Üzgünüm. Kendimi affetireceğim."
"Ama bundan önce ne yapmalıyız?"
İkimiz de Victor'a anlamsız bakışlar attık.
"Konsere gidiyoruz şapşallarrr!"