වැස්සටත් එහායින්

මතකද... මාස ගාණකටකලින් මම හිතහිතාහිටියා ඉස්කෝලේ ඉන්න එකමඑක කොලුකාරයෙක් අඳුනගන්න තිබුනානම් හොඳටම ඇති කියලා? මගේ ඒ බලාපොරොත්තුව ඇත්තක්වෙලා.

ඒකත් හරි පුදුමයි... අපේ ඉස්කෝලේ ළමයි පන්දාහක් විතර. එතනින් අඩුතරමේ පන්සීයක්වත් මමවගේ සමරිසි කොල්ලෝ වෙන්න ඕනි. ඒ පන්සීයදෙනාගෙන් මගේ අතමානයට ආවේ, විශ්වාසකරලා උදව් බලාපොරොත්තුවුන අයගෙන්ම බැටකාලා අසරණවුන, ඒ හේතුවෙන් හැමකෙනෙක්දිහාම සැකෙන් බලන... එයා අමාරුවෙන් අටවාගත්ත කූඩුව කැඩෙනවාට බයේ ඉගිලෙන්නතියා අත්තටුවත් නොගහඉන්න හදන අහිංසක කුරුළු පැටියෙක්.

මේ හමුවීමගැන සතුටුවෙන්නද දුක්වෙන්නද කියලා හිතාගන්නබැරිව මම ඔහේ කල්පනාකළා. (සිංහල බසින් ලියවුනු සමරිසි චරිත ඇතුලත් ප්‍රබන්ධයකි.)