Varolmak İçin Kaybolmak Gerek

Bu dünyada bir kız çocuğunun daha vişne çürüğü dudaklarından kopan acı vaveylalar kayboldu, gece acıyı yuttu, kalemler kırıldı...

*

Dilime sürgün edilen kelimelere zihnim pranga takmıştı. Zihnim, yine en büyük düşmanıymışım gibi bana hakaretler savuruyor ve beni yine bir çıkmaza sürüklüyordu.

Belki de zihnimin en büyük düşmanı bendim.

Ağzından firar eden buhar bulunduğu yerin ısısını kanıtlar nitelikteydi. Ruhsuz gözleri hiçbir duygu barındırmayan kireç rengi yüzüne tezat olmayan bir görüntüydü.

Belki acırdım, o kişi ben olmasam.

Bir yangın sonucunda tüm canlılığını kaybetmiş orman rengini anımsatan gözlerim, göz kapaklarıma esir oldu.

Şimdi daha netti yaşananlar.

Onlara ne yapacaktım?

Zihninde 5 çift göz belirdi lakin en baskın olan onunkiydi.

Yavaşça yutkundum.

Kaderim Allah'a emanetti.