Kapustka się spełnia | Bartosz Kapustka

- Oboje jesteście dorośli, jesteście w pracy! Oczekuję odrobiny profesjonalizmu, wykonania obowiązków, a romanse nie należą do tego! Tym razem nie wyniosę konsekwencji, jednak to ma być ostatni raz, bo będziemy się musieli pożegnać. Jednak nie ukrywam, że nie chciałbym tego, bo widzę w was potencjał. - krzyknął trener. Spojrzałam na Bartka, który z kruchą tylko machnął głową.

- To więcej się nie powtórzy, trenerze. - rzuciłam. - Przepraszamy.

- Nie oczekuję przeprosin. Chce zobaczyć efekty, czy na pewno to zrozumieliście. - kiwnęliśmy głową. - Możecie iść.

Opuściliśmy pomieszczenie. Bartek poszedł przodem. Dogoniłam go i złapałam za rękę, jednak on ją wyrwał.
- Zostaw mnie. Wszystko psujesz od momentu kiedy się pojawiłaś. - syknął, a ja stanęłam jak głupia.