Dopóki śmierć nas nie rozłączy (część 3)

- I jak? - zapytałam, odczuwając po raz pierwszy niesamowitą tremę.

- Dziecko wyglądasz prześlicznie. - rzekła moja rodzicielka łamiącym się głosem, ocierając ciągle, napływające do jej oczu łzy.

- Keily padnie na twój widok.- dodała Patrycja, szeroko się uśmiechając i z podziwem przyglądając mi się od góry do dołu.

Dopiero teraz zaczęło do mnie docierać, że to dzieje się naprawdę. W jednej chwili puściły mi nerwy i zaczęłam się ogromnie stresować.

- Chyba muszę usiąść. - oznajmiłam, chwytając się pobliskiego krzesła.

- Wszystko ok Riliana? - spytała Patrycja, przerażona moją reakcją.

- Chyba zaraz zemdleję.