12 parts Ongoing Gözlerimi her sabah aynı boşluğa açıyorum. Gün doğuyor, ışık gri duvarlara vuruyor ama içimde bir şey hâlâ geceye ait. İnsanların arasındayım, onlarla gülüyorum, konuşuyorum; ama aslında bir tiyatro sahnesindeyim ve repliklerim ezberlenmiş. Onlara olduğum kişiyi değil, olmam gerekeni sunuyorum. Çünkü buraya ait değilim. Hiçbir yere ait değilim.
Adım Arca. Doğduğumdan beri eksik olduğumu hissediyorum. Belki bir ev, belki bir aile, belki de bir parça huzur eksik benden. İnsanlar "seviyorum" derken bende yankılanmayan bir boşluk var. Çabalıyorum. İnsanların arasına karışıyorum, onların gözlerindeki yansımamı izliyorum. Ama sonunda hep aynı yere dönüyorum: Kendi zihnimin labirentine.
Yolumun nereye çıktığını bilmiyorum. Tek bildiğim, içimde durmadan yankılanan şu soru: Eğer hiç kimse beni gerçekten görmüyorsa, ben gerçekten var mıyım?