ALARÇİN-3

"Senin için yıldızları bir araya topladım," başımı kaldırıp gökyüzüne baktım. Milyonlarca yıldız tepemizde salınıyordu. "Çok güzeller Ali..." Yüzüne baktım, gülümsemesinden öptüm. O anda eskilerden bir şarkı yayıldı karanlığımıza.
"Beni unutma, beni unutma. Bilirsin unutulmak dokunur ya her insana..."
"Yıldızlar... " Bir süre sessiz kaldı, şarkıyı dinledik. "Onlara baktığımızda aslında geçmişi görüyoruz." Adımlarımız durdu, artık iki yana ağır ağır salınmak yerine gökyüzüne bakıyorduk. Parlayan yıldızlara baktım teker teker. "Yıldızlar çok uzaktalar, o kadar uzaktalar ki yaydıkları ışık onlar öldükten sonra bile bize ulaşabiliyor. Yani şu an baktığımız bütün yıldızlar aslında ölü."
"Geçmiş yanılsaması," derin bir iç çektim. "Tüm bu gördüklerimiz ölü yıldız ışıltısı."
Sezen şarkıya devam ediyordu. "Sende kendi payından bir hatıra seç ne olur, o ben olayım beni unutma..."
Sakallı yüzünü avcuma aldım, yüzünün hatlarını zihnime kazıdım. Biliyordum, o yıldızlardan biriydi şimdi ama kabullenmek imkânsızdı. Çünkü o ölmemişti, sadece gitmişti. Buna inanmak istiyor, direniyordum.
"Beni unutma," dedi dudakları alnıma değmeden önce. Unutmak... Bir kere düştüğüm karanlık bir kuyuydu unutmak. Zihnim bir kez o karanlığa dalmış ve bizden beş yılı acımadan almıştı. Oysa şu an, Ali'min kehribar gözleri gözlerime bakarken unutmak düşündüğüm son şey. Tek yapabildiğim, elimden ve yüreğimden gelen tek şey hatırlamak.

3. ve son kitapla sizlere veda ediyoruz...