Ίσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χρόνια. Απελπισμένες κραυγές,ντυμένες με χιουμοριστικές νότες ειναι συνήθως οι ακόλουθες σελίδες. Η καθεμία φερει κομμάτια της ύπαρξής μου. Η καθεμία τους είναι εγώ. Δεν χρειάζονται περισσότερα,μπορείς πάντα να γυρίσεις τις ιντερνετικές σελίδες,μπορείς πάντα και να φύγεις.
(εφόσον τα ξέρεις όλα, γιατί δεν μου εξηγείς τι είναι η αγάπη;)
τον ρώτησα και εκείνος χαμογέλασε
(η αγάπη πάντα θα είναι κάτι το ανεξήγητο στο μυαλό των ανθρώπων. Είναι σαν μια ύπουλη αρρώστια που δεν ξέρεις πότε και πως θα σε χτυπήσει)
Περίληψη στο πρώτο κεφάλαιο...