Ίσως μια μελαγχολική ματιά,ίσως μια υπερδραματοποιημένη προσέγγιση και μια δόση υπερβολής στα μάτια κάποιων,μα αυτά είναι που κάνουν μιά άποψη ενδιαφέρουσα. Αυτο λοιπόν ειναι το journal μου στο ταξίδι της καθημερινής παράνοιας που ζω τα τελευταία χρόνια. Απελπισμένες κραυγές,ντυμένες με χιουμοριστικές νότες ειναι συνήθως οι ακόλουθες σελίδες. Η καθεμία φερει κομμάτια της ύπαρξής μου. Η καθεμία τους είναι εγώ. Δεν χρειάζονται περισσότερα,μπορείς πάντα να γυρίσεις τις ιντερνετικές σελίδες,μπορείς πάντα και να φύγεις.
(δεν μπορεί να το εννοείς αυτό, σίγουρα μου κάνεις πλάκα!)
Λέω καθώς κάνω να σηκωθώ αλλά ξαφνικά εκείνος με αρπάζει από το πιγούνι και στρέφει απότομα το κεφάλι μου για να τον ξανά κοιτάξω
(σου μιλάω πολύ σοβαρά Elena. Δεν νομίζω πως σου ζητάω πολλά. Δέκα φορές ακόμη και ο πολυαγαπημένος σου John θα γλιτώσει την φυλακή)
Λέει σιγανά, κάνοντας όλο μου το σώμα να ανατριχιάσει. Δεν το πιστεύω ότι ο άνθρωπος που ζούσα εφτά χρόνια μαζί του, που πίστευα πως τον ήξερα καλύτερα από όλους... Ξαφνικά να μου αποδεικνύει το αντίθετο!
Εμπνευσμένο από τους αληθινούς έρωτες.