Küçükken annemin bana tekrarladığı sözleri söyleyeceğim. Bunu bilmesine imkân yok. Elimdeki silahı alnından çektiğimde bir şey söylememişti henüz.
"Bonum fac, donec malus-"
"Discedat de mundo." (𝘒ö𝘵ü𝘭ü𝘬 𝘥ü𝘯𝘺𝘢𝘥𝘢𝘯 𝘢𝘺𝘳ı𝘭ı𝘯𝘤𝘢𝘺𝘢 𝘬𝘢𝘥𝘢𝘳 𝘪𝘺𝘪𝘭𝘪𝘬 𝘺𝘢𝘱ı𝘯.)
Kaşlarımı çattım. O bunu nasıl bilebilirdi? Bir diğer cümleyi söyledim bu sefer ama devamını getiremedim.
"Noli tradere-"
"İn vitam." (𝘏𝘢𝘺𝘢𝘵𝘵𝘢𝘯 𝘷𝘢𝘻𝘨𝘦ç𝘮𝘦.)
Yaşadığım şaşkınlık maskenin altında belli olmuyordu. Afalladım bir an için... Bu cümleler, annemin bana söylediği cümleler! Kahretsin, bunları nasıl biliyor?! Yanına diz çöküp gözlerinin içine baktım.
"Metus est hostis." dedim, kısık sesimle. Gülümseyip yine devamını getirdi.
"Quo capti sumus, soror mea." (𝘒𝘰𝘳𝘬𝘶 𝘣𝘪𝘻𝘪 𝘦𝘴𝘪𝘳 𝘢𝘭𝘢𝘯 𝘥üş𝘮𝘢𝘯𝘥ı𝘳, 𝘬ı𝘻 𝘬𝘢𝘳𝘥𝘦ş𝘪𝘮.)
31.12.2021
#duygular - 3 / 15.04.2022
Her şey babamın borçlarıyla başladı. Beni ilgilendirmeyen borçlar, benim hayatımı değiştirdi. Tanımadığım biriyle aynı çatı altında, aynı oda da kalmama sebep oldu. Ama bunları babamın zoruyla değil, kendi isteğimle, sırf babam bi daha üzülmesin diye yaptım. Ama nereden bilebilirdim ki ikinci bi ailem olucağını. Onunla arada tatlı atışmalarımız olacağını, ona aşık olacağımı...
(Bu kitapta biraz gıcık. 1 yıldan fazla oldu yazalı, şimdiki aklım olsa böyle yazmazdım. Yazık olmuş güzelim hikayeye. ʘ‿ʘ)